Кога се соочуваме со нашето „денес“ како временски јазол кој ги поврзува нашето „вчера“ и нашето „утре“, најдобро е да се соочиме со неговите обележја, „прифаќајќи ги“ такви какви што се. Во времето кое го живееме, тие обележја можеби и нема да ни се допаднат, но сите ние сме дарувани со моќта која ни прилега, моќ која ни дава можност да го разбудиме човекот во човека. На тој начин, ползувајќи ги свеста, совеста, волјата, одлучноста, добрината, емпатијата, знаењето, инвентивноста и вербата во себеси, ќе успееме лошото да го престориме во добро, а доброто во подобро. Секое заобиколување на симптомите кои го демнат мигот во кој опстојуваме, секое пасивизирање на функцијата на нашите сетила кон севкупниот општествен амбиент во кој ги креираме епизодите на живеењето, не е ништо друго, туку себезатворање во непроветрена просторија. Ние одлучивме да ги подотвориме вратите и прозорците. Токму затоа и постоиме.

Сите ние сме дел од универзумот и  дел од светот во кој живееме.  Тие   почиваат на одредени природни и општествени спротивности, вечен дуализам на појави, своевидни противречности на состојби, принципи, идеи, концепти и навики. Таквиот „антагонизам“ го согледуваме во антонимите: добро – зло, љубов – омраза, радост – тага, мир – војна, ден – ноќ, светлина – мрак, , среќа – несреќа, здравје – болест, живот – смрт, емпатија – бесчувствителност, богатство – сиромаштија, комедија – трагедија, позиција – опозиција и уште многу други. Не треба секогаш да ставаме реска дистинкција помеѓу сите спротивности со кои се соочуваме. Ако некои од нив ги прифаќаме како производ  на доминантноста на природните законитости врз кои човековото влијание е беспредметно, тогаш добрата волја треба да им биде  „диригент“ на нашите стремежи кон промена на одредени случувања и состојби. Поаѓајќи од таквото уверување, го следиме говорот на срцата, за да даруваме зрак светлина кајшто завладеал мракот, да измамиме насмевка кај оние кои се тажни, да им помогнеме на болните, изнемоштените и сиромашните, да донесеме среќа кај онесреќените, да споделиме љубов со оние кои се „жртви“ на злото… Секој успешен чекор  при обидот да се стори поубава слика за секојдневието, е мотивација плус за следен таков чекор.

Многумина ме прашуваат, зошто го правам тоа што го правам. Секое „зошто“ има свое едно или повеќе „затоа“. Мојот одговор е: затоа што мојот (нашиот) сон, има потреба да кореспондира со подзаборавените соништа на луѓето, кои од различни причини, биле прекинати, останале недосонувани или оддалечени од посакуваното јаве, а на кои им е потребно рестартирање. Тоа возобновување на сонувањето, несомнено би значело надеж, верба, слобода. Луѓето имаат право да сонуваат, а огромната желба која мене ме води низ животот, е „да изградам двонасочен мост“ меѓу мојот  (нашиот) и нивниот сон…

затоа што е повеќе од нужно заменките „јас“, „ти“ и „тој“ да ги престориме  во „ние“, а во тоа „ние“, свое место да најдат и „вие“ и „тие“…

затоа што треба да знаеме дека луѓето се ѓерданот на една земја, а ѓерданот е најубав кога во него се нанижани сите монистра, мали и големи, црвени, сини, бели…

затоа што земјата е огледало на сите ора кои се играат во неа. Колку повеќе ора, толку е побогат и пораскошен сплетот…

и конечно, затоа што не сакам и не можам да побегнам од себеси. Дури и кога би успеал да го направам тоа, би го изгубил својот патоказ,  останувајќи без „внатрешниот компас“ кој ме води низ просторот и времето. Едноставно, не би бил тоа што сум.

Ние не можеме да кренеме ѕидини околу нас, за да се изолираме од опкружувањето. Ние не смееме да се однесуваме како да сме далечен остров, засолнет настрана од сите големи брегови. Денес, кога светот е исправен пред  сериозни предизвици, мора да имаме на ум дека тие предизвици не се само на „некои таму“, туку се и наши предизвици со кои мораме да се соочиме. Тоа ни дава до знаење дека и нашава земја е дел од светот, дека и ние сме должни да делуваме во согласност со глобалната грижа за изнаоѓање решенија за  справување со климатските проблеми, заканите за мирот, здравствените, економските и енергетските кризи и сл. Но, во тој стремеж не треба да делуваме самостојно, туку по принципот  на здружени потенцијали. Најпрвин ни е потребно внатрешно заедништво за лекување на болестите на нашето општеството, а потоа со дополнителни ангажмани да градиме пријателство, разбирање и соработка  на регионално, континентално и  глобално ниво. Силно верувајќи во тоа,  ги поддржуваме сите иницијативи и заложби кои одат во насока на таа наша верба.

Ликовната уметност, литературата, театарската уметност, музичкото творештво, филмската уметност и сите останати творечки и репродуктивни гранки на уметноста , се едни од стожерите на културната „лична карта“ на еден народ или општество. Вистинскиот однос кон уметноста подразбира безрезервна поддршка  на индивидулните или групните креативни стремежи за создавање оригинални „продукти“,  кои се од големо значење за отсликување на нашето актуелно културно милје, како нова додадена вредност во севкупната културна ризница на земјата . Можноста за себеизразување преку боите, зборовите, нотите, кадрите, сценските реплики и движења и другите изразни средства, не е само обид за создавање трајни вредности од национален или општествен интерес, туку и давање целосна слобода на креативниот чин. Сите тие нешта, ги ставаат  културата и уметноста на листата на области кои го заслужуваат интересот и поддршката на нашата фондација.

Вчера бев млад, денес сум возрасен, а веќе утре ќе бидам во третaтa доба. Времето, но и животот на секој човек, наликуваат на бујна река која тече брзо во еден правец. Токму затоа, фокусот на секое општество треба да биде насочен кон сите негови чинители, без оглед на возрасната категорија на која и припаѓаат. Па сепак, децата и младите мора да ни бидат врвен приоритет. Она што не смееме да го правиме, кога се тие во прашање, е празна реторика која води кон создавање форма без содржина. Искуствата велат дека, многупати кажаното – „тие се нашата иднина“, најчесто останува само излитена фраза без покритие. Затоа велиме: „ние да бидеме влогот во нивната иднина“. Голем дел од нашите досегашни и идни активности, биле, се  и ќе бидат во одбрана на интересите на најмладите генерации и на нивното вклучување во позитивните општествени текови.

Човекот може да биде почовечен. Непријателите можат да станат пријатели. Два монолога можат да станат дијалог, а две подадени раце – поздравување, договор и соработка. На тој начин, заеднички ќе го заштитиме образот на образованието, ќе ја ставиме науката во служба на уката, ќе го вратиме природното во природата, ќе и дадеме живот на животната средина, ќе ја додемократизираме демократијата, ќе иницираме нови дела од деловноста, нови успеси на спортот, нови достигнувања на  граѓанскиот сектор… За сето тоа не е потребно многу. Потребно е само преродување на човековите вредности и погребување на егото и поделбите меѓу луѓето.

Една поговорка вели: „раката што дава не се суши“, а пак една друга  мисла, гласи вака: „нека твојата лева рака не знае што дала десната“. Имајќи ја во предвид втората мудрост, логично би било прашањето, зошто Фондацијата „Заев – Едно општество за сите“  јавно ги обелоденува своите донации. Одговорот е мошне едноставен, затоа што транспарентноста и отчетноста се наша обврска, а покрај примарната цел на секоја донација или хуманитарна помош, се носиме со убедувањето дека со тоа,  ќе ја поттикнеме добротворноста кај одредени граѓани или колективитети.

Еден од моите (нашите) најважни соништа е: здраво општество со здраво здравство и здрави луѓе. И покрај постоењето на повеќе предуслови кои ќе овозможат овој сон да се престори во јаве, сепак  еден од поважните е унапредувањето на здравството преку осовременување на техничките капацитети во сите сегменти и нивоа на јавното здравје, од примарната, преку секундарната, па се до терцијалната здравствена заштита. Ако постои нешто што особено ја одбележа првата, неполна година од постоењето на Фондацијата „Заев – едно општество за сите“, тогаш тоа беа донациите на современи апарати во  неколку јавни здравствени установи во државата. Доследното спроведување на постулатите од нашата „Програма за подигање на свеста за јавното здравје“, не обврзува така и да продолжиме, затоа што човековото здравје и човековиот живот немаат цена.